To zdanie tytułowe, które wypowiada główna bohaterka jest jakby tylko wtrąceniem, ale niezwykle dobitnym i ważnym, a przy tym bardzo poruszającym w tym filmie. Bergman tworzy niby film wojenny, ale tylko on potrafi w taki sposób jakby zepchnąć temat wojny niekiedy na drugi plan, a skupić się na poruszających procesach psychicznych obu głównych bohaterów. To główny walor tego filmu, możliwość ukazania widzom namacalnych (!) zmian psychiki i zachowania dwójki bohaterów w obliczu dotykającej ich bezpośrednio wojny. Oczywiście wojna jest tu ważną osią filmu, zwłaszcza kilka obrazów robi wrażenie (wielkie uznanie za zdjęcia), jak np. końcowe przeciskanie się łodzią przez unoszące się na wodzie ciała. Ponadto niezwykle podbały mi się aluzje do przeszłości dwójki bohaterów, zwłaszcza fascynacje muzyczne Jana, które jednoznacznie ukształtowały jego wrażliwość, zdryzgotaną później przez wojnę, co widać na ekranie bardzo sugestywnie. Duże wrażenie zrobiła na mnie również scena picia wina w sklepie i rozmowa trójki bohaterów, poniekąd o samotności.
Jednak to, co mi najbardziej zapadło w pamięć, to fenomenalna Liv Ullmann od startu do ostatniej sceny. Nie sądziłem, że akurat w tym filmie zobaczę Ullmann w najlepszej kreacji (subiektywnie), no może równorzędnej z "Personą". Ullmann kapitalnie wczuwa się w role Evy i swoimi rozterkami egzystencjalnymi dodaje dziełu głebi, mimo, że nie sili się na przesadny patetyzm, co zresztą doskonale uzasadnia zewnętrzna sytuacja, wobec której stają bohaterowie. Eva wydaje się silniejsza niż Jan, bardziej heroiczna, a mimo to jest w cieniu, zaś jej protesty przybierają w końcu wymiar bolesnej rezygnacji (choćby wobec postaw zdruzgotanego w końcu Jana).
Oczywiście film można czytać na wiele sposobów, co typowe dla kina Bergmana, jedynie sugeruję to, co szczególnie mi utkwiło bezpośrednio po seansie. Film otrzymuje ode mnie ocenę 8,0/10.